All är Lesers
wünscht de Redaktionsgrupp von de NWZ-Siet „Snacken un Verstahn" een moi't
Wiehnachtsfest un een goöt nee't Jahr:
Erhard Brüchert, Elfriede Coburger, Detmar Dirks, Heinz Edzards, Inge
zur Horst, Günter Kühn, Franz Schwalm
|
Över de Wischen geiht de Wind, Snee liggt in de Luft. In den Stall bi
Esel un Rind, wo een Deert dat anner knufft, daar in de Kripp, daar
liggt een Kind.
An' Heben baben steiht een Steern,
De schient so hell, bald naah, bald feern, he straahlt över de heele
Welt
Of he wat sünnerlicht verteilt?
In Winneln wickelt liggt dat
Kind
daar in de Kripp
up Heu un Stroh,
un de Esel und dat Rind
blaast dat Kind ehrn Aaten
to.
Burgen nu vor Kull un
Wind
liggt in de Kripp dat hillig
Kind.
Up een Balken unnert Dack
sin een Engel, he hollt
Wacht.
Sehn kannst em nich, man
he is daar.
Unnern Heben Engel-
schaar,
singt een Leed, singt Free-
den to:
Kaamt, find't dat Heil up
Heu un Stroh.
So is't, de Engel hett't verteilt.
Up disse Aart keem Gott to Welt.
WILHELM BENEKER
(utsöcht van Erhard Brüchert)
|
VON HEINRICH HÖPKEN
Disse Geschichte verteilt nich van eenen Wiehnachtssteern an'n Himmel,
nä, van de Bloom, de den Naamen "Wiehnachtssteern" dreggt. In de Tied,
as de Geschichte passeeren dee, heete de Bloom noch anners, aver nah all
dat, wat domals passeert is, hebbfse den Naamen vergeeten.
Bi all dat, wat in'n Himmel to de Geburt van dat Christkind vörbereit'
word, druffen de Bioomen jo nich fehlen. Dor keemen jo nich veel Aarten
in Frag; denn wecke Bioomen bleuht woll in'n Winter.
So weer dor eben bloots de Christrose, de sik fors mellen dee. Un wenn
ok de Bioomen anners ganz demötig sünd, weern dor kiene annere, de in de
KüU in' Winter bit to den Stall van Bethlehem gähn wullen. Mit eene
Bloom weern
aver de Engel nich tofräen. Wo doch de Herr all Planten un Bioomen maakt
harr, weer dat doch för Gott sien Söhn rein to minn wäsen.
Se beraaen sik ganz lange, un funnen denn doch noch dat Sneeglöckchen,
de Goosbloom un den Krokus de mit de Christrose nah Bethlehem gähn
wullen se bleuhden jo sowieso överlang in'n Snee. Mit veer Bioomen aver
weern de Baden van' Himmel immer noch nich tofräen; vorsichtig toogen
sik dorum de Rose, de Nelke un de Lilie in de achterste Reee torügg.
Nu keem dor aver eene Plant mit gröne Blöh her. Se weer woll ganz
bescheiden, un meende, se kunn woll noch so veel hermaaken, aver dat
weer doch immer beeter as gornix. Un se harr doch överlang so lüttje
Bleuhkopp, de gornich upfulln, un so kunn är de harde Frost ok
woll nix utmaaken. Dormit weer de Engel endlich in-verstahn.
So ma ken sik de Christros, dat Snee glöckchen, de Goosbloom, de Krokus
un de Plant mit de grönen Blöh up den Weg nah Bethlehem. Dat weer kold,
unheemlich in düüster Nacht. Wind reet an de Blöh un wull se sogar
wegbiaasen. Aver do fung an den Himmel een Komet an to lüchten.
Vull Moot gungen se wieter. Aver je neeger se an den Geburtsort
rankeemen, umso mehr Angst um't Hart kreeg
de Plant mit de grönen Blöh. Wo harr se sik dor bloots up inlaaten. De
Bioomen, de bleuhen deen, schulln vor dat Christkind henträen, nich
Planten mit grone Blöh.
Jümmer langsamer worn ehre Träe. Se dach an > de Nelke,
de Lilie, un wo de bleuhen un rüken un wo se sülm mit kien eenzig
Bleuhblatt vor den Herrn bestahn schull.
As se nu endlich bi den Stall ankeemen, treen de Christros, dat
Sneeglöckchen, de Goosbloom un de Krokus anve Kripp. Dat Christkind harr
de Bioomen fors sehn un greep mit siene litjen Hannen dornah.
De Plant aver mit de grönen Blöh stund noch vor de Döör. As de Mudder
Gottes ehr wenkde, se schull rinkaamen, kreeg se dat mit Angst un
Bangen. Se schaamde sik ok so bannig, dat sik de Blöh baven ganz rot
farvden, so as wenn wi Minschen eenen roden Kopp kriegt.
Dat Christkind aver smüsterde un streek mit ehre litjen Hannen över de
roden Blöh. Do faate de Plant de Leev van dat Kind, un dat de hölpt, de
to em kaamt. Se wuß, de roten Blöh harr se an de Stee van de Bleuhkoppen
kreegen, de se nich harr - un ehr Hart weer vull Dank.
Siet de Tied heet de Plant mit de grönen Blöh Wiehnachtssteern. Un jedet
Jahr to Wiehnachten kriggt de Wiehnachtssteern siene roden Blöh.
|
VON HEINZ EDZARDS
Twee Minschen kernen de ole rubberige Straat längs, de sick as ene Snaak
öwer de Puckels un döör de Leegden van Ephrata slängelde. Se weern mö un
verdraten. Vele Dage al harrn se up de Landstraat tobrocht. Man nu
Segen se de witten Hüser van Bethlehem in'e Abendsünn vor sick. Dar
wullen se hen.
Se harrn sick wahrraftig nich ut Pläseer up de wiete Reis maakt. Se
weern veel lewer in Nazareth in Galiläa blewen, dat ganz in'n Noom van
Palästina liggt, nich wiet af van den See Genezareth.
Man to de Tiet höör dat jüdisch Land to dat Röömsche Riek, un de
Kaiser Augustus harr een van siene „Vertreters", den Landpleger Cyrenius
in Syrien, Order gewen, all Lue in Palästina teilen to laten, denn wuß
he ok, woveel Stü-ürn he intokriegen harr. So
moß jedeen Minsch in de Stadt gähn, wor he up de Welt kamen weer, dat
dar sien Naam upschrewen wurd.
Gegen de Order kunn nums wat doon, un so müssen sick ok Maria un Josef
up den langen Padd na Bethlehem in'n Süden van dat Land maken, wieldat
se beide van dar kernen un Nakamen van König David weern. Wat hulp dat,
dat Maria een Kind unner ehr Hart droog.
Denn weern se bi dat Stadtdoor ankamen un freuden sick, dat se sick bold utrauhn kunnen. Se
gungen döör de Straten, wor veel Volks rumleep. Dat weer een groot
Gedruus, un se wurm reinweg een beten benaut. Man denn segen se een
Gasthuus, wor se amenn unnerkamen kunnen. De Kroger moß jem awer vor de
Döör stahnlaten, he harr kiene leddige Slaapkamer mehr. Ok in anner
Hüüs weer narns een Ruum free för de öwermöe junge Fro, för de tokamen
Moder.
An'n Enne funnen se doch noch wat. Dat weer een lüttjen Kaben, un
gungen rin. De Schape weern buten up't Feld. De Kripp för dat Foor weer
leddig. Gau droog Josef Stroh un Heu tosam för ene Slaapstäe. Se harrn
een Dack öwern Kopp.
As dat buten schummerde, eten se to Abend. Se sään den Herrgott Dank
för Broot un Schuul. Bold weer't düster, bloots de Steerns an'n Hewen
lüchden.
In disse stille Nacht, buten in'n Stall, is denn dat grottste Wunner
passeert, wat de Minschen up'e Eer belewen kunnen: In dissen Stall is de
Söhn van usen Herrgott upstahn.
Un dat wahr nich lang, do weern dar Hunnerte or Dusende van Engels bi
jem, un de sungen: „Ehre för usen Gott in'n hogen Hewen un Frä'en up'e
Eer för all Minschen, mit de he't goot meent."
Bold weern de Engels weg, un dat wurd düster as tovö-örn. De Schepers
wussen gar nich, wat se seggen schullen, bit een meende: „Laat us na
Bethlehem gähn un sülms künnig weern, wat dar passeert is."
Un se lepen hen un funnen den Stall un segen Maria un Josef, twee
Minschen, just so arm as se ok. Un se segen dat Kind in ene Kripp liggen,
in Döker inwickelt, een Kind as anner Kinner.
Se glöwden, wat de Engel jem seggt harr: Dit Kind weer de Heiland, dit
Kind weer Christus, de Herr.
So füllen se up de Kneen un böögden sick ganz deep daal. Öwergroot weer
ehre Freud, wieldat se de eersten weern, de den Heiland van de Welt to
sehn kregen harrn, un öwerall vertellden se, wat se belewt harrn un wat
jem van dit Kind seggt wurrn weer.
|
VON FRANZ SCHWALM
Dicke griese Wolken hüngen lerg un schwaor an 'n Himmel. Dat was Daoges
vor Hüligaobend. Peter har immer weer in disse griesen Wolken käken un
dorbi an dei Wöör van Opa dacht. Aober nich eine Schneiflocke har Frau
Holle up'n Weg nao dei Eern schicket. Wüdd dat eine witte Wiehnacht
gäven? Opa har um faoken verteilt, dat Wiehnachten aohne Schnei un Frost
för um gaor kien Wiehnachten was. Freuher har dat Wiehnachten immer
schneit un frorn har dat, dat dat man so kläötert har. Nu was Opa all 'n
poor Johr dote un nich ein Johr mehr har dat Wiehnachten schneit. Har
Opa villichde den Wiehnachtsschnei un uck den Frost mit in den Himmel naomen?
Peter schöf aobends dei Gardinen för sien Kaomerfenster weg un keek
lange in den düstern Himmel. Schull dei Onkel in den Kiekkassen woll
rech kriegen? Har dei nich seggt, dat Hüligaobend Schnei fallen dö,
masse Schnei? Nich blot up dei ho-gen Baage, uck dor, wor dei Eern so
platt is as ein Pannkauken. Un dor waohnde hei. Aober noch was kiene
Schneiflocke tau seihn. Blot dei düstere Nacht keek um dör dei Ruten
taumöte.
Peter trück den warmen Päöl bit äöwer den Kopp. Dei Schlaop äöwerköm um
un nöhm um mit in einen wunnersmojen Droom:
Hei stund up un siene Ogen keeken dör dei lüttken Ruten wiet in dei
Nacht henut. Sehgen siene Ogen nich dei ersten Schneiflocken? Jao, dat
wassen Schneiflocken. Grote witte Schneiflocken. Dei Wind drög sei up
unsichtbaore Fläögels. Spälde mit ehr. Pußde sei maol nao baoven un
pußde sei weer nao unnen. Sei dreihn sick, as wenn sei nao dat liese
Brusen van den Wind danzen döen. Dann schwävden sei langsaom nao unnen.
Väle. Ganz väle. Hei mök dat Fenster aopen un lähnde sich wiet nao
buten un versöchde dei Schneiflocken tau fangen. Weik legen sei up siene
Hände. Dann nöhm dei Wind sei weer mit un drög sei weer henut in dei
düstere un kolde Winternacht. Eine ganze Handvull Schneiflocken wull hei fangen. Woll
dusend Stück. Einen ganzen Sack vull un noch mehr. Dat wassen doch
Wiehnachtsschneiflocken. Un Wiehnachtsschneiflocken wassen ganz wat
Besünneret, dat har Opa üm immer verteilt.
Hei dachde weer an Opa. Dei was nu in xn Himmel. Of dat dor uck woll
schneien dö? Bestimmt nich. Opa seet nu sicher in'n weiken Sessel, hült
dei Feute in den Backaoven un teuwede up den Wiehnachtsschnei. Dat har
hei in'n Huuse uck immer daon, wenn hei up Schnei teuwen dö. Aober dann
was dat doch gaor kien Wiehnachten för Opa, wenn dat nich schneien dö.
Dann har hei sicher nich in'n Himmel wullt un was leiver uppe Eern bläven.
Of schull Opa uck woll vört Fenster staohn un nao buten kieken? Dann
sehg hei jao uck dei välen Schneiflocken, dei up den wieden Weg nao
unnen up dei Eern wassen. Sehg hei dann uck woll, dat hei dei
Schneiflocken fangen wull?
Mit einen luten Knall schlög dei Wind dat Fenster tau. Dei wunnersmoje
Schnei-flockendroom verschwünd un dei schwatte Nacht keek weer dör dei
Ruten in dei Kaomer. Peter dreihde sick up dei annern Siete un drömde
weeder van Wiehnachten mit ganz väl Wiehnachtsschnei un Frost, dat dat
man so kläötern dö, so as Opa dat immer verteilt har.
|