Utgaav Mai 2007
Lewe Leser! Nu hett he us woller, de wunnerbare un leefelke Maimaand. Dat gifft bold kienen Dichtersmann, de nich een Loffleed up em anstimmt hett. Al vör dusend Jahr hefft se em van „Winnimaand“ (Winnimaand" (Weidemaand) in „Wunnimaand“ (Wonnemonat) umdööpt. Disse Naam hett de Lüe ok al in de oolthoochdütsche Tiet mehr toseggt. Man de rejelle Klennernaam stammt van den röömschen Gott "Malus" af, de allens wassen leet. Ja, wassen deut dat düchtig in dissen Maand. In Gaarns, Hoffs, Feller un Wischen reckt de Planten ehre Bleuhköpp piel up in den Sünnschien. Un denn öwerall de Vagelstimmen in't Twiegwark. Minschen un Deerter drifft dat nu na buten. Bi all de Natuurfrünnen kaamt Wannerschoh un Fahrröer woller to Ehrn. Jümmerto bemott man Koppels van kregel Lüe unnerwegens. Af un an ward'n ok noch Jungs an't Holt künnig, de Zappiepen ut Vagelbeerhesters snitjert. Un denn hört'n de fienen Töön öwer't Feld weg. Dat Wahrteken för den Maimaand is de junge Bark. De ward an'n Abend vor den l. Mai in all Dörper upstellt. Männigeen Maibruuk is woll al ut de Mood kamen. Fröher sett de Jung siene Deern ok een lüttjen Maiboom unner't Kamerfinster. Un sücke Deerns, de wedderböstig weern or den Gaarn noch nich up'e Stäe brocht harrn, kregen'n Strohkeerl or een spierigen Boom vör't Finster. Sücke Undöög gilt vandagen awer nich mehr. An'n Enne moch ick jo noch roden: Föhrt fakener maal ruut döör Holt un Feld, döör usen Herrgott siene wunnerbare Maienwelt. Heinz Edzards |
|
Günter Kühn Maimaand De warme Luft De moie Tiet (utsöcht van Inge zur Horst) |
|
De lüttje Krööt. Hilke Helms-Slagelambers
Mudder weer all fröh in'n Gaarn gahn. De Sünn schien. Dat
Na'n gode Stünn harr Mudder ehr Wark daan un gung rin. Den Jung
leet se buten wieterspelen. Denn reep se em to'n Middageten. Bi`t Eten
froog Tammo: „Mudder? Geihst du glieks noch mal in'n Gaarn?“ „Nee!“
anter Mudder, „ik hebb noch noog in'n Huus to doon! Ik mööt noch Tüüch
plätten!“
To Klock veer weer Mudder mit ehr Tüüchplätten klaar un kreeg för
Tammo un sik Vesper up'n Disch. Denn reep se den Jungen rin. He keem mit
pottenswarte Hannen an. Mudder schimp: „Wo sühst du denn ut? Wat hest du
denn maakt?" „Ik hebb arbeidt!", anter Tammo stolt. „Na, denn wasch di
man eerst mal dien Hannen!" Denn vespern de beiden. De mööt doch eerst 'n paar Weken wassen. In'n Sommer kannst de eten!“ „Denn eerst? Wo schaa! Weeßt du, de groten Bohnen hebb ik all woller funnen, de du dar in'n Gaarn versteken harrst!" „Du hest wat? Ehr all wollerfunnen? Wat schall dat heten?" „Kiek doch buten in mien lüttjen Emmer to! Dar sünd se all in!", sä Tammo. „Oh, Jung!", meen Mudder un wuss nich, of se lachen oder schimpen schull. Wark = Arbeit Tüüch = Zeug daan = getan schaa = schade |
|
Vele Butenoostfresen sünd jümmer noch van een Lengen na ehre
Heimaat Mien Moderke (Oostfreesk Platt) Wenn ik vor luter Sörg un Last nich weet mehr ut noch in, dann gah ik na mien Moder hen, klag hör mien Last un Pien.
Un is mien Hart vull Lust un Glück, bün ik so blied', so riek, Se sörgt so troo un goot för mi, deit alles, wat se kann, 0, Moderhart, wat büst du riek! War kummt de Riekdom her? Mien Moder is mien grötste Schatt up d' hele wiede Eer! -
Mien Moderken
Wenn ick vör luter Sorge un Last nich weet mehr ut noch in,
Un is mien Hart vull Lust un Glück, bün ick so froh, so riek, Se sorgt so troo un goot för mi, deit allens, wat se kann, 0, Moderhart, wat büst du riek! Wor kummt de Riekdom her?
Mien Moder is mien grottste Schatt up de ganze wiede Eer! Heinz Edzards |